زیاد شنیده ایم یا خوانده ایم که فلانی اندیشه ای افراطی دارد و یا در فلان قضیه راه افراط پیموده است.این قضاوت ها که پایانی هم ندارد در مورد هرکس و هر موضوع بسته به این که ناظر ویا بهتر بگویم قاضی در کجای ماجرا باشد متفاوت است و همه قضاوت کنندگان، خویش را بر سبیل عدالت و فعل و رای دیگران را ناصواب می شمارند.
بنظر می آید بخش اعظم آراء و افعال ما غیر مختارانه است وهرکس در همان شرایط قرار گیرد اگر نه عین همان رای و فعل که حداقل بیشترین شباهت را به آن رای و فعل ، روا می شمارد. پس بنظر می رسد صواب آن باشد که در داوریهای آراء و افعال دیگران، شاهین سنجش را نه وضعیت آرا و اندیشه های خودمان که همه گونه احتمال در تغیرش بسته به دگرگونی متغیرهای روانی و پیرامونی در آن راه دارد بلکه نخست به میزان نبود آزار و رنج برای دیگران و در مرتبه بعدی نبود رنج وازار برای دارنده رای یا صادر کننده فعل ،قراردهیم.شما چگونه می اندیشید؟