وقتی سر یک چهار راه (برخلاف دیگران ) برای گذر یک عابرترمز می کنیم و حق عبور را برای او به رسمیت می شناسیم ، هنگامه ای که برای عبور یک خودرو دیگر حق تقدم قایل می شویم، چنانچه از بی نزاکتی ویا عتاب فردی به خودمان کریمانه گذر می کنیم وآن گاه که افتاده ای را دستگیری می کنیم احساس می کنیم کار نیک و بزرگی انجام داده ایم و انتظار داریم طرف مقابل قدر شناسی کند واگر او نمی داند ویا نمی تواند ، حداقل دیگرانی که شاهد بوده اند به چشم احترام به ما بنگرند وما را در زمره با فضیلتان به شمار آورند.آیا این انتظار پاداش آن نیست؟پس فضیلت را چه می شود؟

تمامی رفتارهای آدمی در چارچوب کسب وافزایش امنیت وبه دست آوردن لذت قابل تفسیر و تحلیل است . آیا اینگونه نیست؟؟