چندی پیش دفتردار محل کارم که از مقام ارشد سازمان و معاون وزیر برای مراجعان این سازمان شناخته شده تر ومحترم تر است، از بی توجهی مدیران ارشدش طی این سالها که او با رنج و فلاکت کودکان خردسال خویش را در فقدان پدر، بزرگ کرده وهیچگاه از او احوالجویی هم نکرده اند چه برسد به چاره جویی،نزد من شکایت می کرد.قدری متاثر شدم .واز اینکه در سازمانها ونهادهای ما چه دولتی و چه نیمه خصوصی انچه که کمتر اهمیت دارد همین منابع انسانی است، در اندیشه شدم. به راستی همین باور وتفکر است که در سازمان مدیریت و برنامه ریزی هزینه های جاری(پرسنلی / اداری)راهزینه های تلف شده تلقی می کنند و بعکس هزینه های عمرانی را سرمایه ای می نامند. واز هرگونه افزایش حقوق و مزایا بغیر از گروه مدیران ارشد که ان را هم از سر ناچاری انجام می دهند از عادلانه کردن دستمزد ها و یا بهبود شرایط کاری و رفاهی کارکنان طفره می روند. ونتیجه این می شود که ساعت کار مفید کارکنان در ایران کمتر از بیست دقیقه برآورد می شود.
ادمی کار می کند که بهتر زندگی کند.