نقد یا تخریب


بارها شنیده ویا خوانده ایم که فلان فرد یا فلان جریان به نام نقد تخریب شده است .از سوی دیگر منتقدان با استناد به آزادی بیان، گفتار ونوشتار خویش را نقد دانسته هرگونه شایبه تخریب را از دامن خویش می زدایند.

به راستی مرز میان نقد و تخریب کجاست؟چگونه اعتراضی نقداست و چه فریادی تخریب؟آیا ضرورتی به وجود این مرزبندی هست؟

بنظر می رسد اطلاق این دو واژه(نقد وتخریب)براساس نگاه ناظر(درونی یا بیرونی)صورت می بندد.چنانچه ناظردلداه و شیفته اندیشه یا رفتاری باشد نام آن تخریب است و اگر جای ما بیرونی باشد،نقدسازنده.

به باور من توجه ورسیدگی به انگیزه نقد(نیت خوانی)نه ممکن است و نه مطلوب.ضمن آنکه گشودن این باب همچون تیغ دولبی است که به زیان هردو تمام می شود.پس بهتر آن است که نقد یا تخریب را جزو تفکیک ناپذیر اندیشه و خرد مدرن بدانیم و به لوازم و تبعاتش فارغ از نگاه ناظر گردن نهیم که صواب برکت حضور و وجود آن بسیار بیشتر از نبود آن است. والبته نقادی با فحاشی مرزبندی روشن و شفافی دارد.