چند روزی را در امارات متحده عربی بودم .خیابان ها،پیاده روها،بازارها،،خدمات وتفریحگاه ها همه و همه برای من موجب افسردگی و رنج ناشی از بی تدبیری جامعه ایرانی می شد.
بیابانی که در سال 1967 پس از خروج از قیمومیت دولت بریتانیا تا امروز یعنی 2004 توانسته است سهم قابل قبولی در اقتصاد جهانی و بازار جهانگردی به دست آورد.
برای نمونه ،خیابان الجمیرا که تا پیش از سال 1991 به یک جاده معمولی با کمتر از انگشتان یک دست ساختمان پنج طبقه بود، اینک یکی از زیباترین اتوبان های این امارت نشین با حداقل بیش از پنجاه اسمان خراش با اخرین طراحی و معماری روز شده است.
حجم مبادلات این امیر نشین در صادرات مجدد برابر تمامی ارزش دلاری صادرات نفتی ماست.میزان رعایت اصول شهرنشینی به ویژه در خصوص عبور و مرور و ارایه خدمات به مشتری چنانچه بیشتر از غرب نباشد کمتر نیست.
البته ناگفته نماند این امیران نیز چون امیران فارسی زبان سرزمینمان غیر دمکراتیک وانحصار گرا هستند ودر رده بندی جدول ارزشگذاری دمکراسی و حقوق بشر چهار رتبه از سرزمینمان پایین تر قرار گرفته اند ،اما از بیابان وحشی بی اب و گیاه در کمتر از چهل سال، برای ملتشان رفاه، بهداشت، کار وشرایط تحصیل فراهم کرده اند. نه چون امیران ما که از سر لجاجت و حماقت، سرمایه ها و فرصت های سرزمینشان را به باد داده اند.