سال گذشته که برای سیاحت به دبی رفته بودم، یک نکته بیش از دیگر چیزها مرا به تفکر برانگیخت وآن اینکه وقتی برای آب تنی به ساحل الجمیرا رفته بودم، زنان روسی وبه تعبیر بهتر زنان سرزمین های مشترک المنافع(جانشین اتحاد جماهیر شوروی) همگی بالباس های دوتکه که کاملا در پوشش امساک می کرد به شنا آمده بودند.از آن طرف زنان شبه قاره هند با لباس های دوتکه بلند که دست کمی از شلوارک و تاپ کوتاه نداشت شنا می کردند. زنان عرب نیز در ساحل، مردان و کودکان خویش را که به همراه پدران شان به آب تنی آمده بودند تماشا می کردند. زنان ایرانی اما در سه قواره متفاوت بودند: تعدادی با لباس های کاملا مشابه روس ها(با پوشش حداقلی)، تعدادی باشلوار جین و تی شرت(البته بدون روسری) و عده ای اندک نیز با مایو یک تکه(که بخش قابل توجهی از زیبایی ها را می پوشاند) شنا می کردند.
از این مشاهده کاملا خوشه ای به نظر می رسد که جامعه ما به طور کامل دچار چند لایه ای عمیق در عرصه دیدگاه، خواست ها و انتظارات شده است و این برای فعالان سیاسی و اجتماعی ونیز دولت مردان موضوع شفاف کردن آرا وبرنامه هایشان را دشوار می کند. چراکه روشن سازی هر بخش از برنامه ها و دیدگاه هابرای جذب عده ای، موجب رانده شدن دیگرلایه هامی شود.فزون برآن بخش هایی از جامعه، برخورداری از آزادی های اجتماعی را برای خویش مجاز می دانند اما همگانی شدن آن را برنمی تابند و همگام با بخش سنتی حاکمیت(اکثریت) در پی تعمیق محدودیت هایی از این دست هستند.