روز زن
ديروز روز زن بود (برهمه زنان این روز خجسته باد)واز سوي قاصدك اميلي به عنوان گراميداشت دريافت كردم . واقعيت اينست كه در اين سرزمين به ويژه نزد شهرنشينان ايراني؛ جايگاه خانم ها به نسبت ديگر بخش ها وضعيت قابل قبول و مناسبي است ( البته اين به آن معنا نيست كه زنان جامعه ما به ادامه تلاش و كوشش شان براي دست يابي به وضعيت مناسب ترنکوشند. ياد آوري كنم كه اميد به زندگي در ايران براي زنان 75 سال و براي مردان 61 سال مي باشد ). به نظر من انچه كه مانع اساسي دست يابي زنان ما به حقوقي برابربا مردان مي شود.نخست؛ پاي فشاري ويا حداقل سكوت توام با رضايت زنان برحفظ مناسبات و روابطي است كه در سنت جانب آنان را(نظير مهريه؛ پرداخت نفقه ؛ تامين محل سكونت و برگزاري مراسم هاي انچناني ازدواج توسط شوهر و...)نگه داشته است. چراكه در قواعد حقوقي كه انسان بنا نهاده هيچ حقي بدون تكليف نيست . ودر مرتبه بعدي؛ ساختار حقوقي متصلب وبه جاي مانده از گذشتگان ؛ كه بهبود بخش هاي زيادي از مناسبات امروزين ما ونه فقط زنان درگرو پيدايش نگرش هاي جديد به آدمي ؛ نياز هايش ومقتضيات حيات جمعي، براي گشايش افق هاي تازه ؛ مي باشد.