من وجهان من3

قصه اژانس بين المللي انرژي اتمي وسرزمين ما نقل محافل و صدر اخبار رسانه هاي خارجي شده است . ما هم عليرغم آنيكه كشورمان نام جمهوري و داشتن مجلس ملی را يدك مي كشد نتوانستيم دريابيم كه بالاخره سرزمين مان به باشگاه اتمي دنيا وارد شده است يا نه؟همين طور نفهميديم كه در اجلاس هاي پي در پي تهران و بروكسل وپاريس چه گذشته است وحضرت اقاي روحاني(نماینده دولت ایران) چه گفته اند و به وكالت از ما چه تعهداتي داده اند وآيا تعهداتشان تا چه ميزان مرضي حاكميت است و تا چه ميزان به خير و صلاح ملت(امت) نزديك؟ .به گمانم در قرن هفدهم زندگي مي كنيم كه امور سياسي مختص از ما بهتران است ورعيت را سزاوار نيست بدين اموراطلاع حاصل کنند.

در سالي كه گذشت چند تن از وبلاگ نويسان توسط نيروي انتظامي دستگير شدند كه از اين ميان بابك از دوستان من نيز بود.پس ازپيگيري انجمن صنفي روزنامه نگاران و كوششهاي برخي از بلاگرها و نيز تخليه كامل اطلاعاتي ؛ با تاخيرچند روزه، همه آنها آزاد شدند.در اين ميان بين وبلاگ نويسان بحث جالبي در خصوص تجويز توبه نامه نويسي ونيزمجوز اخلاقي ارايه اطلاعات از خود براي رهايي از فشار وزندان در گرفت كه همه اظهار نظر كنندگان در اين موضوع اتفاق نظر داشتند که: ارايه اطلاعاتي كه موجب گرفتار ساختن ديگران شود در هر شرايطي به دور ازشرافت اخلاقی است.

اما سينماي ايران با فيلمهاي لاك پشت ها هم پرواز مي كنند(بهمن قبادي)خواب تلخ(محسن امير يوسفي)اشك سرما(عزيز الله حميد نژاد)شهر زيبا(اصغر فرهادي)ميهمان مامان(داريوش مهرجويي)جنايت (سجادي) بو تيك (حميد نعمت الله) به ترتيب در جشنواره هاي خارجي خوش درخشيدند ونام ايران را علاوه برپرونده انرژي اتمي به صفحه اول و تيتر درشت رسانه ها تبديل كردند.در داخل كشور نيز با چشم پو شي از فيلم مارمولك؛فيلم هاي كما ( آرش معيريان) خوابگاه دختران(محمد لطیفی) میهمان مامان(داریوش مهرجویی) ودوئل(احمد رضا درويش)فروشي قابل توجه داشتند كه براي سينماي بي مخاطب كشورمان غنيمت به شمار می رود. براي فيلم دوئل البته بايد اطلاع رساني حرفه اي و نيز صحنه بزرگ را نيز يادآور شد كه قطعا در تاريخ سينماي سرزمين ما يك نقطه عطف است.