چندی پیش با نورا ( دوست خبرنگار مصریم)چت می کردم.بحثمان به صدام رسید و تصویر زندانی بودن او با زنجیرهایی که بیش از آنیکه برای امنیت لازم باشد برای تحقیر بکار می رود و واو ناراحت از این وضعیت برای صدام دل می سوزاند.در پاسخش نوشتم که بیاد بیاورد ان زمانی را که هر عراقی به جرم مخالفت با منویات قائداعظم توسط استخبارات رژیم بعثی دستگیر و پس از چند سال شکنجه محکوم به مرگ می شد،همچنین قتل عام کردهای حلبچه و دوئیجی ونیز کشتار هزاران نفری سال 1999پس از درهم شکسته شدن سپاه صدام در کویت توسط امریکا و بدست گرفتن ارکان نظام در عراق توسط مخالفان عمدتا شیعه( با چراغ سبز امریکا برای پرواز هلی کوپترهای نظامی بعثی از بغداد) را در خاطر مرورکند همان هائیکه اینک، گورهای دسته جمعیشان کشف شده است ودر خاطر بگذراند زندانیان بیست ساله سیاه چاله های صدام را.
حسن آزادی اطلاع رسانی در این است که تصویری هم از تنبیه متجاوزان به بشریت نشان می دهد و آن وقت آدمی دل نازک ، برای این تنبیه روشمند و عادلانه، دل ریش می شودو چاره می کند تا این حداقل تنبیه هم با آزاری اندک همراه باشد. اما صدامیان چون به آزادی اطلاع رسانی باور ندارند تصویری از اعمال شنیع و سفاکانه خود منتشر نمی کنند تا همگان عیبشان کنند وبا تهییج افکار عمومی مانع گسترش این رشته اعمال غیر انسانی شوند.