امروزدر یک جلسه سوپر حکومتی بودم.از همان جنس که چندی پیش برایش به مشهد دعوت شده بودم.
دو نکته در جلسه امروز دستگیرم شد.اول اینکه اکثر کسانیکه در جلسه شرکت می کنند حتما لازم می دانند صحبت کرده افاضه فیض نمایند حتی اگر مطالبشان به موضوع جلسه ربطی نداشته باشد.دیگر اینکه هنگام بیان مطالب اغلب سخنگویان ژست می گیرند و طن صدایشان طنین خطابه بخود می گیرد. و دست اخر اینکه اگر چه دیر هنگام ولی ارام ارام پارادایم امروزین گفتگو را درک می کنند واز نظام پوسیده مونولوگ در حال فاصله گرفتن هستند.
در حین جلسه یکی از معممین(ملبس به لباس صنف روحانی)در نقد خدمات دولت گفت که اگر این ارقام نجومی بودجه دولت در اختیار بخش خصوصی بود حداقل سه برابر این خدمات را به مردم ارایه می کردند.پس از پایان جلسه به نزد او رفتم و گفتم حق با شماست بخش خصوصی بسیار بهتر از دولت عمل می کند اما در ایران ما اجازه حضور و پیدایش بخش خوصی را نداده ایم ودیگر و مهمتر اینکه بخش اعظم این بودجه نجومی برای روز های جمعه 4/38% صرف هزینه های نظامی می شود.(البته او منظور مرا از روزهای جمعه که اقایان با بیانات و اهیانه موجب از بین رفتن منافع ملی می شود در نیافت.)