تهران، ماشین محور


تهران مثل همه تازه به دوران رسیده ها در بند ظواهر است. هسته را رها کرده به پوسته چسبیده است. از مدرنیته برج، ماشین،تبلیغات و بزرگ راه را می شناسد.
وقتی در چهارراه ها چراغ راهنما نصب می شود برای ماشین هاست. پسرم (مسیح ) از من می پرسید که چرا وقتی چراغ قرمز می شود ما حرکت می کنیم؟ مگر نه اینکه وقتی سبز شد باید حرکت کنیم؟! برای او شرح دادم که در سرزمین ما ملاک و معیار عبور و مرور ماشین هایند.
هنگام تجدید خط کشی خیابان ها هم، خط کشی عابر پیاده در آخرین مرحله انجام می شود. (خیابان ولی عصر به تازگی تجدید آسفالت شده پس از شش هفته خطوط میانی خط کشی شد و پس از آن با تأخیر یک هفته ای خطوط عابر پیاده)
در تهران ما، سامانه جابجائی آدمیان نه آدم محور که ماشین محور است.
بجای اندیشیدن و چاره سازی با کیفیت خطوط نقلیه عمومی( اتوبوس، تراموا، مترو) این خیابان ها و بزرگ راه هاست که مملو از خودروهای تک سرنشین می شود. تهران نخست خیابان و بزرگ راه می سازد و پس از سالها در اندیشه پیاده رو و پل عابر می شود.
از یادمان رفته است که همه این کوشش ها برای آدمی است.