نيتش خير بود؛حالا در عمل نتيجه نداد مهم نيست.
قصد او از اين کار توهين بوده اما در قالب امري خير ؛پس بايد مجازات شود يا حداقل نبايد به کارش توجه کرد.
کم و بيش همه ما اين جملات را شنيده ايم؛نوعي داوري که از نيت خواني به درستي يا نادرستي پديده يا عملي پي مي برد.همين تئوريست که انديشه تجسس در احوال ادميان را نه تنها عيب نمي شمارد که براي کشف حقيقت ضروري مي داندوبنيادگونه اي از تمامت خواهي را پي مي ريزد.با کمي بررسي در رفتار و داوريهاي روزانه خود به عمق دامنه تاثير گذار اين تئوري مي توان پي برد.
ظاهرا مبناي ديني نيز براي تاييد اين حس کنکاوي فزاينده در دست دارند.(انما الاعمال بالنيات).
توهم توطئه نيز زاييده اين تفکر است.براي مثال مي توان به رفتار سنتي عروس و مادر شوهر در تعاملات وداوريهايشان نسبت به يکديگر تا اعمال حاکمان در برخورد هاي دوگانه با يک رخداد از نوع خودي يا خير خودي(برخورد با بزه توهين به مرجعيت توسط روزنامه کيهان ويا حيات نو) اشاره کرد.همچنين نحوه عمل بازرسان وقاضيان در بررسي پرونده ها که بجاي تلاش بر اشکار نشدن زواياي پنهان منکرات شخصي (منظور بزه هاي فاقد شاکي خصوصي ) تمام هم خود را مصروف کشف و اقرار افراد به گناهکاري و بروز بزه مي کنند ؛ از جمله ميوه هاي ناميمون ان درخت نا مبارک است.
اما ان حديث نبوي در خصوص رفتار شخصي ادميان به نسبت انجام اعمال نيک و بد برا ي پاداش ستاني اخرويست يعني نميتوان مزورانه عملي را براي کسب رضاي خداوند انجام داد وانتظار پاداش نيز داشت (گرچه تاثير رفتار درست در تربيت و تهذيب نفس را در همين دنيا نمي توان ناديده انگاشت.) ونه داوري اعمال دنيايي ادميان در دنيا؛ چراکه در اين صورت به تعداد ادميان که داوري مي کنند درست و غلط خواهيم داشت که در اين صورت سنگ روي سنگ بند نمي شود ؛ به بياني ديگر معيار ي براي تنظيم روابط جامعه نخواهيم داشت.نکته مغفول در فهم اين تفاوت فقدان تفکيک حوزه حقوق خصوصي و حقوق عمومي در فقه اسلامي و به ويژه فقه شيعي است که نظام حقوقي مابران استوار است.