دیروز همراه فرزند ۱۰ ساله‌ام تصمیم گرفتیم در راهپیمایی معترضان به نتایج انتخابات شرکت کنیم. حدود ده دقیقه به چهار بعدازظهر بود که از پیچ شمیران به سمت میدان انقلاب حرکت کردیم. جمعیت زیادی در پیاده‌روهای دو طرف خیابان با ما هم‌مسیر بودند. دانشجوها و جوانان نیز با شعار الله‌اکبر و رای ما رو دزدیده / باهاش می‌ره پز می‌ده این مسیر را در کنار ما طی می‌کردند. به چهارراه ولی‌عصر که رسیدیم دیگر قسمت شرق به غرب خیابان نیز به تملک راهپیمایان درآمده بود. نزدیکی‌های خیابان فلسطین، قسمت غرب به شرق خیابان نیز مملو از راهپیمایان شده بود. حدود ساعت ۴:۲۰ که به دانشگاه تهران رسیدیم تمامی خیابان و پیاده‌روها در اختیار معترضان و حرکت به کندی انجام می‌گرفت. این وضعیت تا تقاطع بزرگراه یادگار امام و خیابان آزادی ادامه داشت و جمعیت حاضر با آرامش و شعارهای الله‌اکبر، اعتراض خود را بیان می‌کردند. هم‌دلی و صمیمیت میان مردم به‌یاد ماندنی و وصف نشدنی بود. ساکنان خانه‌های اطراف نیز در طول مسیر با آب خنک سعی می‌کردند خستگی مسیر را از تن راهپیمایان درآورند.

این دوستی و یک‌رنگی میان مردم واقعا مایه مباهات بود. نیروهای امنیتی و پلیس‌ها نیز در اطراف خیابان و پیاده‌روها با آرامش اوضاع را زیر نظر داشتند و مردم نیز با نشان دادن پلاکاردهایی که روی آنها اصل ۲۷ قانون اساسی درج شده بود، یادآوری می‌کردند که تظاهرات‌شان غیرقانونی نیست. جوانترها نیز با نوشتن Where is My Vote? بر روی کاغذهایی که در دست داشتند، اعتراض‌شان را به نتایج انتخابات نشان می‌دادند.

این تجمع آرام و مسالمت‌آمیز دو دست‌آورد مهم داشت؛ اول اینکه تابوی اصل ۲۷ قانون اساسی شکسته شد و نشان داد که بی‌جهت در این سال‌ها از ظرفیت‌های آن استفاده نشده است و دوم به حکومت‌مردان نشان داد که می‌توان تجمعی با حضور پرشمار مردم و بدون حمایت دولتی برگزار کرد.

در انتهای مسیر نیز به محمد - پسرم - یادآوری کردم که این روز و این حضور تاثیر مهمی در درک و شناخت سیاسی و اجتماعی او دارد.