ازاموزه هاي ديني ماست كه در برخوردبا كلام به گوينده توجه نكنيم بلكه به خود متن توجه كنيم.اما رفتار وكردار ما دقيقا برخلاف اين است.يعني اگر گوينده مورد علاقه ما باشد ان كلام يك معنا دارد حتي اگر مخالف نظر ما هم باشد و اگر ديگري همان كلام را بگويد مفهو ش متفاوت مي شود و گاه توهين اميز تلقي مي كنيم.
حكايت فيلم طلاي سرخ كه در بخش نوعي نگاه جشنواره كن موفق به در يافت جايزه هم شد از اين نمونه است. تصور كنيد اين فيلم توسط كارگرداني ديگر مثلا حاتمي كيا ويا مير كريمي ساخته ميشد.درانهنگام واكنشها چگونه بود؟ همچون اژانس شيشه اي ؛تمجيد و به به و چه چه مي شنيديم! توجيه اقايان هم اينست كه سلامت كارگردان وروايت در ان فيلمها جاريست؛خوب از كجا اين سلامت را مي فهميم؟از نسبت انها با خودمان!
اينهم يك نمونه از ان انديشه هاي غير ديني رايج در جامعه كه با كاتاليزور ماركسيسم لنينيسم ديني شده.