راستي چقدر انسان فراموشكار است وچه زود فراموش مي كند.امروز اول فروردين در بزرگراه تهران قم يك رنو 5 در اثر تركيدن لاستيكش بر روي گارد ريل وسط واژگون شد.پس از ان تمامي خودروهايي كه صحنه را مشاهده كردند سرعت خود را كم كردند وشايد 3 تا 4 كيلومتررا با سرعت 80 تا 90 كيلومتر طي كردند اما ارام ارام دوباره سرعتها به 120 و140 كيلومتر صعودكردحتي خود من هم با سرعت پيشين 110 كيلو متر ادامه دادم.
حقيقتش اين است كه فراموشي يك نعمت ارزشمند نيز هست. اگر بنا بود هر ادراك وهر احساس ادمي به مرور زمان كمرنگ نشود وبهمان ميزان درك اوليه شعور وعواطف ادمي را متاثر نمايد ديگر ادامه حيات طبيعي بشر ممكن نبود. تداعي درك اوليه ؛از دست دادن عزيزان ؛ سرخوردگي ناشي از عدم موفقيت؛ از كف رفتن اموال چه بر سر ادمي مي اورد؟