مرا با صدور فرمان از کانون قدرت متهم به کفر و ارتداد و زندقه کردند ، با استفاده از سازمانهاى خاص و وابستگان جسمانى و روحانى خود و با به کار انداختن رسانه هاى نوشتارى ، تصويرى و شفاهى کوشيدند تا به نام دين به بسيج اجتماعى عليه من بپردازند که با وجود آگاهى فزاينده مزدم ايران در سالهاى اخير در اين طرح ناکام ماندند و جز همان سازمان ها و عوامل وابسته در تظاهرات اندک فرمايشى و سازمان يافته از بالا هيچ کس شرکت نکرد. برغم آن که حقوق اساسى من از جمله حق آزادى عقيده و انديشه و بيان ، مانند همه شهروندان ، هم در قانون اساسى فعلى جمهورى اسلامى تضمين شده و هم در اعلاميه جهانى حقوق بشر و ميثاق هاى بين المللى حقوق مدنى و سياسى که ايران نيز آنها را امضا کرده و به رسميت شناخته و طبق آنها نه تنها بازداشت من براى يک روز هم قانون شکنى و جرم بوده است بلکه دادگاه حق توجه اتهام و احضار اينجانب را نيز نداشته و نمى توانست و نخواهد تواند که با بهانه هاى واهى من و ساير زندانيان سياسى و عقيدتى ،روشنفکران ، روزنامه نگاران ، منتقدان و ناراضيان جمهورى اسلامى را در چنان دادگاههايى محاکمه و محکوم کنند ،