با اين بچه هاي دوران جديد عمرا اگه بتوانند اقايان بيش از دو سه سال اينجوري ملت را اداره کنند.امروزدخترم از عصبيت و بي توجهي معلمشان به دانش اموزان ممتاز گلايه داشت وهرچه من و مادرش کوشيديم با ذکر دلايلي که بعضا خودمون هم قبول نداشتيم او را از معلمش راضي نگهداريم با پاسخهاي دقيقش به دلايل واهيمان روبرو مي شديم.زمان ما معلم فارغ از ارزيابي بود مثل پدرو مادرها و شاه.اما اينک هرکس و هر چيز از تيغ تيز نقد مصون نيست واين يعني اميد به اينده .البته تا نهادينه شدن اين بينش فاصله داريم.اينطور نيست؟