چندي پيش نيما راشدان در مقاله اي با عنوان؛ چقدر بوسيدن خوب است! به نياز جوانان به ازادي در حوزه عمل و روابط شخصي پرداخته بود.وي با اعتراض به کساني که دوران جوانيشان را در شکوفه نو وکاباره باکارا سپري کرده اند واينک جوانان را به شکيبايي و خويشتنداري دعوت ميکنند؛ خواستار فکري اساسي براي پايان بخشيدن به اين وضع از سوي جوانان شده است.(مرگ يکبار وشيون هم يکبار.)
در اينکه پاسخگويي به نياز جنسي يکي از جدي ترين مطالبات بشري وبه ويژه جوانان است شکي نيست.اما چنانچه ساده انگارانه دروازه رهاي از وضعيت نابخردانه امروز راصرفا از دريچه سکس ازادانه جستجو کنيم وبراي رسيدن به ان تئوري مرگ يکبار وشيون هم يکبار را تجويز کنيم نه تنها مشکلي را حل نخواهد کرد بلکه در جامعه فعلي موجب تاخير در تولد ازادي هاي اساسي مي گردد.وبه راحتي چماق بي بندوباري جنسي را که در همان جوامع غربي هم پسنديده نيست را خود به دست متحجران از نسل گذشته داده ايم تا به راحتي از ان براي به غيرت فراخواندن مومنان شريعتي که تعدادشان هم در کشورمان کم نيست؛استفاده کنندو بدين سان دوباره غائله مشروعه ومشروطه وانچه برسرمان گذشت تکرار مي گردد.
به نظر مي رسد انچه گاندي وماندلا رااز مبارزاني چون چه گوارا و...که اينک در همه جاي دنيا از انان با احترام ياد مي شود متمايز ساخته ؛کوشش براي رسيدن به ازادي با پرهيز از خشونت است ؛چراکه دشمن ادميان در طول تاريخ اعمال خشونت بوده است. وخشونت خشونت خواهد اورد.